مثنوی ارواح
یا رب از من کم مکن الطاف دوست ----- مثنوی روح من از آن اوست
مثنوی ارواح
یا رب از من کم مکن الطاف دوست ----- مثنوی روح من از آن اوستفرصتی برای رهایی روح
بنام خدا
فرصتی برای رهایی روح
فرامرز ملاحسین طهرانی
از آنجایی که روح هیچ سنخیتی با جسم مادی انسان ندارد در هر فرصتی درصدد آن است که از این قالب و زندان تنگ و تاریک رهایی یابد. اگر مقدرات الهی نبود و اگر این روح به وسیله ریسمانهایی نامرئی به نقاط گوناگون جسم انسان وصل نبود، حتی برای کسری از ثانیه روح در کالبد فیزیکی باقی نمی ماند و همانند پرنده ای در قفس به محض باز شدن درب های آن، پا به فرار می گذاشت.
روح برای تکامل و طی نمودن یک دوره از زندگانی دنیایی برای مدتی محدود ناگزیر است تا در کالبد مادی انسانی تحمل رنج و سختی کند اما از آنجایی که تحمل این حبس برای مدتی چند ده ساله برای روح سخت و ناگوار است زمان هایی را خداوند برای ارواح محبوس در زندان دنیا قرار داده است تا با سفر به دنیای باشکوه غیب به تجدید قوا پرداخته تا شاید در بقیه عمر خویش تا زمان رسیدن مرگ و انتقال به جایگاه ابدی اشان زیاده از حد رنج نکشند.
روح در سه زمان قادر است به صورت موقت از جسم فیزیکی خویش خارج شده و پس از تجدید قوای روحانی مجددا به آن بازگردد. این سه وقت عبارتند از:
1- زمان استراحت و ریلکسیشن: جسم به مجرد رسیدن به آرامش و سکون علائم و پالس هایی را به روح می دهد که باعث حرکت و نشاط روح می گردد. روح درا ین زمان با مشاهده موقعیت جسم که در حالتی ریلکس قرار گرفته است، آرام و آرام از کالبد مادی خارج شده اما چون آگاهی انسان به طور کامل به خواب نرفته، روح نمی تواند زیاد از جسم فاصله بگیرد و به محض بازیابی آگاهی، روح به درون جسم لیز خورده و بازگشت به قفس جسمانی و هشیاری کامل اتفاق می افتد.تمرین هایی از قبیل ریلکسیشن و یوگا تاحدودی باعث تجدید قوای روحانی برای انسان گشته، هرچند به علت اینکه معمولا انسانها در عالم بیداری زیاد قادر به کنترل ذهن و تمرکز خویش از دنیای اطراف خود نیستند، به طور ناقص در عملیات ریلکسیشن و یوگا، قادر خواهند بود تا حدودی روح خود را از جسم و امواج مزاحم دنیای اطراف خود فاصله دهند.
2- بهترین زمان برای خروج کامل روح از بدن، هنگام خواب است. خواب بهترین و کامل ترین ریلکسیشن برای انسان است. در این زمان روح به اوج رهایی و خروج کامل از جسم نائل آمده و قادر است فواصلی بسیار طولانی، حتی به جهانهای روحی و دنیاهای خارج از جهان هستی و عوامل روحی سفر نماید. به علت کش سانی و قابلیت ارتجاعی فوق العاده زیاد ریسمانهای اتصالی روح به جسم، فاصله گرفتن بی نهایت روح از جسم در زمان خواب ممکن و میسر می باشد. اما از آنجایی که هنوز مرگ انسان فرانرسیده به محض وارد آمدن کوچکترین تحریک به کالبد فیزیکی، روح با سرعتی غیرقابل تصور و باور (حتی سریعتر از سرعت نور) به داخل جسم بازگشته و باعث بیداری ناگهانی انسان می گردد.
3- زمان مرگ: زمان خواب بسیار شبیه به زمان مرگ است با این تفاوت که در زمان مرگ دیگر روح بازگشتی به جسم ندارد زیرا ریسمانهایی که روح را به جسم متصل میکرد، توسط رسولان مرگ و فرشتگان الهی به طور کامل قطع می گردد.
به هنگام وقوع مرگ، فرستادگان خداوند به بالین شخص محتضر آمده و بشارت رهایی ابدی را به انسان می دهند. آنگاه ریسمانهای حیاتی روح را از جسم مادی قطع کرده و باعث جدایی دائمی روح از جسم می شوند. روح به محض جدایی از جسم کلیه ارتباطاتش با جسمی که سالها با آن همزیستی داشته است قطع شده و هرچقدر هم که در قالب آن فرو رود قادر نیست که به آن حیات دوباره ببخشد. در این زمان است که روح به سعادت و آزادی ابدی دست می یابد. معمولا افراد بیماری که سالها در بستر بوده اند، پس از مرگ به جسم علیل و سرد خویش با نفرت نگریسته و از این که از دردهای جسمانی رهایی یافته اند به شادمانی می پردازند. روح به محض رهایی از جسم از قوانین حاکم بر دنیای مادی که در آن سالها زندگی می کرده، خارج شده و تابع قوانین عالم ارواح می شود و مکان و ماوای وی برای زندگی روحانی اش بلافاصله مشخص می گردد. اما روح این اختیار را دارد که تا مدتها در همین دنیای مادی و در کنار خانواده و خویشان خود باقی بماند. اگرچه این عمل بی فایده و باعث بلاتکلیفی و بعضا باعث رنج و عذاب روح می شود.انسانهای مادیگرا و وابسته به دنیا جزء این دسته از ارواحی هستند که پس از مرگ خواهان باقی ماندن در دنیا هستند تا با چشم خود شاهد به تاراج رفتن اموال و همسر و مقام و داشته های خویش به دست دیگران باشند.
با قطع کامل ریسمانهای حیاتی روح از جسم مادی، دیگر هیچ نیروی نمی تواند مانع و سد رهایی و پرواز روح به جهان ها و عوالم ملکوتی گردد.
